Girls here, they are always the losers!

Gisteren overdag was het lekker rustig en hebben we nog een beetje kunnen slapen maar in de avond, nacht en ochtend was het super druk dus geen slaap voor the nurses!

Gisterenavond viel (heel verrassend) om 17:00 uur de elektriciteit weer uit. Het was in de avond erg druk met spreekuren en waren pas om 12 uur mindernacht klaar met de patiënten. Wij dachten eindelijk lekker te kunnen slapen en de elektriciteit sprong ook weer aan!

Nou dat hadden we even mis want op het moment dat we aan het afsluiten waren kwam er een jong hoogzwanger meisje van 17 jaar binnen al puffend en schreeuwend. Ze had haar zus bij der. Wij herkende haar gelijk en waren niet blij omdat we wisten dat deze bevalling problemen ging opleveren.

Even een korte samenvatting van haar zwangerschapsgeschiedenis. Het meisje is 17 jaar oud en woont in een plaatsje dicht bij het oversteek punt van de rivier. Ze is singel en zwanger geraakt van een jongen die op vakantie was daar op het moment maar niks met de zwangerschap te maken wil hebben, of terwijl geen vader voor dit baby’tje! A fijn haar zus die hier in Kunkujang woont met haar man en 3 kinderen en zwanger is van de vierde op het moment kwam er achter na een bezoek aan haar familie dat haar zusje zwanger was. Zonder overleg met haar man heeft ze het zusje mee naar huis genomen. Dit leverde (heel begrijpelijk) al de nodige discussies op.
Na 34 weken zwangerschap kwam ze bij ons in de kliniek en wilde ze de maandelijkse spreekuren en bevalling hier doen, prima! Wat zeiden dat ze voor 500 dalasi mocht bevallen bij ons (normaal 1000 dalasi) en dat ze een scan moest laten maken op een van de zondagen hier. Het laatste is echter nooit gebeurd en ook haar maandelijkse afspraak was niet regelmatig. Wij zijn hier helemaal niet blij mee en zeker omdat het de eerste baby is en ze jong is.

Weer terug bij het heden. We moesten dus alle controles nog even snel uitvoeren en wat blijk ook nog is een hoge bloedruk van 160/110. En tot overmaat van ramp bleek ze ook nog is op een hele slechte manier besneden te zijn waardoor we haar zeker moesten gaan inknippen. Het waren allemaal stress factoren voor mij en Fatou.

Een eerste bevalling is altijd moeilijk en vergt veel begeleiding van ons en zeker bij een jong meisje als dit. Ze was bang en schreeuwde van de pijn. Ik had echt oprecht medelijden met haar en zeker omdat niemand van de familie er was om haar te steunen. Ik heb haar er zo goed mogelijk doorheen gesleept en ondersteunt waarnodig. Dit kon gelukkig goed wat ze sprak goed engels. Ondanks de vele uren pijn, geschreeuw, gehuil en inknippen kwam het baby’tje gezond ter wereld. Het was een super mooi meisje van 2,62KG, zie foto’s! Ik heb haar lekker verwend met veel kleertjes voor nu en als ze groter is.

Nu denk je vast einde verhaal nou mooi niet!
Rond 05:00 uur waren we klaar en was het tijd om te eten vanwege de ramadan. Ik heb lekker een broodje meegegeten en ben daarna voor 2 uurtjes naar bed gegaan net als Fatou. Om 9 uur stonden we weer (fris en fruitig) in de kliniek. Rond een uurtje of 11 was het rustig met spreekuren en heb ik de baby gewassen en aangekleed. Lekker op de ouderwetse manier pannetje water koken op het vuur want de elektriciteit was weer uit! Wij zeiden tegen de zus dat ze naar huis kon. Achteraf hadden we dat beter niet kunnen zeggen want wat hebben wij een beerput open getrokken!

De man van haar zus wilde niet dat haar zusje met de baby kwam wonen bij hem thuis (heel begrijpelijk) want het is niet zijn zorg + hij moet dan voor alle kosten opdraaien! Wij waren het hier mee eens en vonden ook dat ze terug kon naar haar ouders met de baby. Haar zus dacht er even heel anders over en de discussies liepen hoog op. Op het hoogte punt zei de zus zelfs: als mijn zusje naar huis gaat ga ik met haar mee en ga ik scheiden van mijn man! Wij vonden dit een hele rare beslissing zeker omdat ze zwanger is op het momenten. Wel vonden we het lief van der dat ze zo begaan was met haar zusje maar haar uitgelegd dat dit is niet haar probleem is en al helemaal niet dat van haar man! Fatou besloot te gaan praten met het echtpaar na het vasten in de avond. Hier gingen ze mee akkoord. Echter om 16:00 uur kwam de zus haar zusje ophalen en zei ook dat het gesprek niet meer hoeft. Nou wij vonden dat dikke prima wat het is niet ons probleem. Nu konden we eindelijk even een uurtje slapen want god wat zijn we moe!

Het trieste in het verhaal is weer het onwetende, onschuldige baby’tje! Tijdens de bevalling sprak Fatou de volgende woorden waar ik graag mee wil afsluiten en die het verhaal in zijn geheel omvat: Girls here, they are always the losers!