Vreselijk boos!
Blijf op de hoogte en volg José
15 Mei 2014 | Gambia, Kunkujang
Onze Awa is op het moment niet onze Awa zoals we haar hebben leren kennen. Wij vechten voor haar maar Awa is op het moment aan het vechten met zichzelf, haar gevoelens, haar gedachtens en angsten. Wij wisten dat haar lichaam erg zwak was maar toch zijn Fatou en ik erg geschrokken van hoe snel ze achteruit kan gaan in 48 uur.
Awa is erg boos, angstig, verdrietig en radeloos de laatste dagen. Ze weigert eten, drinken en medicijnen. Het is iedere ochtend een strijd om haar te verzorgen. Alles wat we doen doet pijn, slaat ze weg of wil ze niet.
Op het moment voert ze een dubbele strijd. Niet alleen mentaal is ze in de war maar ook lichamelijk gaat het niet goed met haar. Door het weigeren van eten en drinken is ze snel meer gewicht verloren waardoor we haar aan het infuus en sondevoeding moesten leggen. Ook alle medicatie geven we op deze manier. Het arme kind heeft ook nog is bovenop alles een fikse urineweginfectie en malaria opgelopen waarvoor ze behandeld moest worden. Gelukkig nu twee dagen later gaat dat al beter. Ze eet weer zelfstandig waardoor we de sonde hebben verwijderd en de hoge koorts en pijn is verdwenen.
Vandaag zijn we de strijd aan gegaan in het gevreesde ziekenhuis in Banjul. Het begon hoopvol want het was een dokter opgeleid in Dakar. Nou dat is dan ook gelijk het enige goede wat ik kan melden over hem haha! Wij wisten waarvoor we kwamen we wilden een CT- scan van haar buik om te zien of er een scheur in de blaas en het rectum was waardoor ze de urine en ontlasting niet zelf kan controleren. Nou dat was inderdaad een goed idee vond de chirurg. Ik vroeg hem welke dag het beste was zodat we haar weer mee terug konden nemen voor de zorg die we haar geven. Nou dat vond hij niet nodig hij zei ze kan hier blijven tot er plek is voor een scan (dit kan wel een week duren!). Ik vroeg hem of hij het serieus meende dit voorstel om een 9 jarig meisje met zo'n zwakke conditie in een ziekenhuis te laten wachten die niet de materialen, medicijnen, kennis, wondbehandeling en zorg kan geven als wij dat kunnen doen en een week te laten wachten voor een CT-scan, antwoord was JA!Ik viel bijna van mijn kruk daar van verbazing. Na een stevig gesprek tussen hem en mij waarin in hem echt wel even heb laten voelen hoe ongelofelijk stom ik zijn idee vind en het niet kan begrijpen dat hij tot zo'n beslissing kan komen na onze uitleg en zijn training in Dakar. Ik zei hem dat hij beter wist en dat hij Awa behandelde als een Gambiaanse arts en niet als een arts getraind in Dakar (die voelde hij gelukkig want dat kon ik zien aan zijn gezicht en reactie)! Maar hoe we ook vochten hij bleef hij zijn besluit anders geen scan en die hebben we echt wel nodig helaas! Met pijn in ons hart moesten wij een erg verdrietige Awa achterlaten in niet goede handen. We hebben haar beloofd dat we langs komen in het weekend en dat wanneer die ct-scan is geweest we haar meteen weer meenemen naar ons. Ik en Fatou voelen ons erg leeg nu zonder onze meid!
Ook hebben wij (Fatou, arts van onze kliniek en ik) een best wel pittig gesprek gehad met de familie over de behandeling van Awa gisteren. Wij zijn er heilig van overtuigd dat ze een scheur heeft in de blaas en rectum en hebben daar dan ook onze opties op gericht. Er zijn namelijk maar twee opties die mogelijk zijn voor haar met beide grote risico's.
Optie één is haar naar Dakar sturen voor een operatie aan haar blaas, rectum en gecompliceerde breuk aan haar bovenbeen. Dit zijn drie zware operaties onder gehele narcose, met als 1 van de grootste risico's op het niet overleven van deze operaties gezien haar conditie!
Optie twee is haar niet opereren en haar situatie zo te laten (niet lopen en geen controle over haar urine en ontlasting) We zullen haar de zorg geven die ze nodig heeft tot haar wonden zijn geheeld en haar conditie iets beter is zodat ze naar huis kan gaan. Ze zal dan iedere twee weken een nieuwe katheter krijgen en onze arts zal haar conditie steeds opnieuw herzien. Onze grootste angst bij deze optie is dat Awa het gaat opgeven omdat er voor haar totaal geen toekomst is qua opleiding, huwelijk en zelfstandig wonen.
Het is bijna een onmenselijke keuze die gemaakt moet worden door de familie en artsen in Dakar op dat moment!
Het is voor Fatou en mij een slopende dag geweest en we zijn nog steeds boos op de situatie maar het is iets wat we niet kunnen veranderen helaas. Het is maar afwachten hoe we Awa weer terug krijgen uit het ziekenhuis en wat de toekomst haar verder zal brengen. Wij zullen haar blijven steunen, helpen en verzorgen al is het tot het laatste moment.
Awa is erg boos, angstig, verdrietig en radeloos de laatste dagen. Ze weigert eten, drinken en medicijnen. Het is iedere ochtend een strijd om haar te verzorgen. Alles wat we doen doet pijn, slaat ze weg of wil ze niet.
Op het moment voert ze een dubbele strijd. Niet alleen mentaal is ze in de war maar ook lichamelijk gaat het niet goed met haar. Door het weigeren van eten en drinken is ze snel meer gewicht verloren waardoor we haar aan het infuus en sondevoeding moesten leggen. Ook alle medicatie geven we op deze manier. Het arme kind heeft ook nog is bovenop alles een fikse urineweginfectie en malaria opgelopen waarvoor ze behandeld moest worden. Gelukkig nu twee dagen later gaat dat al beter. Ze eet weer zelfstandig waardoor we de sonde hebben verwijderd en de hoge koorts en pijn is verdwenen.
Vandaag zijn we de strijd aan gegaan in het gevreesde ziekenhuis in Banjul. Het begon hoopvol want het was een dokter opgeleid in Dakar. Nou dat is dan ook gelijk het enige goede wat ik kan melden over hem haha! Wij wisten waarvoor we kwamen we wilden een CT- scan van haar buik om te zien of er een scheur in de blaas en het rectum was waardoor ze de urine en ontlasting niet zelf kan controleren. Nou dat was inderdaad een goed idee vond de chirurg. Ik vroeg hem welke dag het beste was zodat we haar weer mee terug konden nemen voor de zorg die we haar geven. Nou dat vond hij niet nodig hij zei ze kan hier blijven tot er plek is voor een scan (dit kan wel een week duren!). Ik vroeg hem of hij het serieus meende dit voorstel om een 9 jarig meisje met zo'n zwakke conditie in een ziekenhuis te laten wachten die niet de materialen, medicijnen, kennis, wondbehandeling en zorg kan geven als wij dat kunnen doen en een week te laten wachten voor een CT-scan, antwoord was JA!Ik viel bijna van mijn kruk daar van verbazing. Na een stevig gesprek tussen hem en mij waarin in hem echt wel even heb laten voelen hoe ongelofelijk stom ik zijn idee vind en het niet kan begrijpen dat hij tot zo'n beslissing kan komen na onze uitleg en zijn training in Dakar. Ik zei hem dat hij beter wist en dat hij Awa behandelde als een Gambiaanse arts en niet als een arts getraind in Dakar (die voelde hij gelukkig want dat kon ik zien aan zijn gezicht en reactie)! Maar hoe we ook vochten hij bleef hij zijn besluit anders geen scan en die hebben we echt wel nodig helaas! Met pijn in ons hart moesten wij een erg verdrietige Awa achterlaten in niet goede handen. We hebben haar beloofd dat we langs komen in het weekend en dat wanneer die ct-scan is geweest we haar meteen weer meenemen naar ons. Ik en Fatou voelen ons erg leeg nu zonder onze meid!
Ook hebben wij (Fatou, arts van onze kliniek en ik) een best wel pittig gesprek gehad met de familie over de behandeling van Awa gisteren. Wij zijn er heilig van overtuigd dat ze een scheur heeft in de blaas en rectum en hebben daar dan ook onze opties op gericht. Er zijn namelijk maar twee opties die mogelijk zijn voor haar met beide grote risico's.
Optie één is haar naar Dakar sturen voor een operatie aan haar blaas, rectum en gecompliceerde breuk aan haar bovenbeen. Dit zijn drie zware operaties onder gehele narcose, met als 1 van de grootste risico's op het niet overleven van deze operaties gezien haar conditie!
Optie twee is haar niet opereren en haar situatie zo te laten (niet lopen en geen controle over haar urine en ontlasting) We zullen haar de zorg geven die ze nodig heeft tot haar wonden zijn geheeld en haar conditie iets beter is zodat ze naar huis kan gaan. Ze zal dan iedere twee weken een nieuwe katheter krijgen en onze arts zal haar conditie steeds opnieuw herzien. Onze grootste angst bij deze optie is dat Awa het gaat opgeven omdat er voor haar totaal geen toekomst is qua opleiding, huwelijk en zelfstandig wonen.
Het is bijna een onmenselijke keuze die gemaakt moet worden door de familie en artsen in Dakar op dat moment!
Het is voor Fatou en mij een slopende dag geweest en we zijn nog steeds boos op de situatie maar het is iets wat we niet kunnen veranderen helaas. Het is maar afwachten hoe we Awa weer terug krijgen uit het ziekenhuis en wat de toekomst haar verder zal brengen. Wij zullen haar blijven steunen, helpen en verzorgen al is het tot het laatste moment.
-
15 Mei 2014 - 22:52
Kaylee :
Wooow heftig schat! Ben echt sprakeloos
-
15 Mei 2014 - 22:56
Chantal:
Ik leef heel erg mee! Ik heb het meisje gezien en ik duim mee!
-
15 Mei 2014 - 23:10
Géke:
Dit lichamelijk en mentaal gehavende meisje heeft vooral héél veel liefde nodig... je kúnt het José! -
15 Mei 2014 - 23:45
Mams:
Awa het meisje dat ik wel wil meenemen!! Weet dat dat niet kan. Ik weet dat jullie er alles aan doen om haar te helpen, nu moet ze nog in zich zelf blijven geloven en willen overleven. Veel liefde en kracht toegewenst voor jullie allemaal. Xmams -
16 Mei 2014 - 00:12
OMA:
Wat weer een triest verslag.
Ik kan mij voorstellen dat het erg voor jullie is om haar achter te laten.
Na zoveel goede zorgen. Maar je moet maar hopen dat ze daar ook goed voor haar zorgen .
Liefs OMA. -
16 Mei 2014 - 07:01
Elly Vd Vaart:
Heel veel sterkte, kracht en wijsheid. Zoals je het beschrijft staat het op je netvlies....
Groetjes uit Dommelen
-
16 Mei 2014 - 07:32
Kommer Van Trigt:
A very sad story!!
We weten uit ervaring hoe het gaat in ziekenhuizen in Gambia.
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid! -
16 Mei 2014 - 08:02
Janet:
Wat vreselijk voor haar. Hopelijk komt het goed, we zullen voor haar duimen.
-
16 Mei 2014 - 11:10
Thea:
Ohhhhhhhh dit moet verschrikkelijk frustrerend zijn voor jullie. Ik hoop zo dat het voor Awa goed afloopt, npf iets, wat mogen we blij zijn dat we in Nederland wonen, hier klagen mensen over alle onbenullige zaken, ze zouden wat meer inzicht moeten krijgen hoe het in een land als Gambia gaat. Ik wens jullie wederom heel veel sterkte toe.. dikke knuffel
-
16 Mei 2014 - 12:10
Amhen:
Ow wat is dit soort dingen toch frustrerend. De dokter maakt er een prestigestrijd van en koste van Awa.. Wat moeten jullie je rot voelen nu. Ik hoop dat de scan snel kan en dat Awa snel weer onder jullie goede zorg terug kan we duimen met zijn allen dat het goed mag komen met die kleine. Sterkte de komende dagen Amber -
16 Mei 2014 - 13:14
Gerry:
Wat een verhaal weer meid krijg het er koud van,arm kind
Fijn en maar goed dat ze zulke tijgers om haar heen heeft die voor haar vechten.
Hoop dat het toch goed mag komen en dat ze nog een goed en gelukkig leven mag hebben
Liefs gerry -
16 Mei 2014 - 15:20
Annie:
Och wat vind ik het erg voor Awa, kom vaak in Gambia en weet wat het betekend om daar te moeten leven zonder goede medische zorg. Jullie zijn lieve schatten en wens jullie heel veel sterkte in jullie werk .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
